Vanaf dit najaar worden mantelzorgers gevraagd om ondersteuning te leveren in ziekenhuizen. Het kan niet zo zijn dat de schaarste in het zorgpersoneel leidend is in de keuzes die worden gemaakt om mantelzorgers meer te betrekken bij de zorg. Mantelzorgers zijn geen instrument. Je kunt ze niet inzetten wanneer er een personeels- of financieringsprobleem is. Ze spelen een cruciale rol in het welbevinden van de zorgvrager, soms zelfs ten koste van hun eigen gezondheid.

Samenwerken met professionals kan alleen maar op basis van gelijkwaardigheid en de vraag wat een ieder kan doen. Daarbij moet waardering zijn voor ieders capaciteiten en persoonlijke grenzen. Het ziekenhuis moet beseffen dat mantelzorgers druk voelen om zorg voor hun naaste in het ziekenhuis over te nemen. Het is belangrijk dat het ziekenhuis goed kan inschatten wat er van een mantelzorger wordt gevraagd. Een mantelzorger moet nee kunnen zeggen en daar alle vrijheid bij voelen. Ook de zorgvrager moet dat kunnen aangeven.

Zorgen thuis is heel anders dan zorgen in het ziekenhuis, praktisch en juridisch. Het huidige systeem bepaalt met strikte regels wie bekwaam en bevoegd is. Het moet voor mantelzorgers klip en klaar zijn waar zij verantwoordelijk voor worden en welke handelingen zij wel en niet kunnen en mogen overnemen. Mantelzorgers zorgen vaak al jaren voor hun naaste, op hun eigen manier en met hun eigen zorgstandaard.

Een opname in een ziekenhuis is vaak maar een paar dagen, de zorg thuis steeds vaker vele jaren. Het ziekenhuis heeft ook een verantwoordelijkheid om overbelasting te signaleren bij de mantelzorgers en samen te werken met andere partijen. Zo worden mantelzorgers actief ondersteund door mantelzorgsteunpunten in de regio. Samenwerking met wijkverpleging en huisarts is essentieel als je wilt dat er een goede overdracht van de zorg in het ziekenhuis naar huis plaatsvindt.